रात !————-मनु कन्दंगवा लिम्बु

ओऊ,

रात !

अँधेरो छु भनेउ
हिक्का छोड्दै
लम-तन्न्न भयौ,
मैले जून दिएँ ।

अँ,
तिमी त,
जूनको पिरामड टेकेर
अन्तरिक्ष पो पुगेछौ ..?
ठान्यौ होला है ? आफुले
आफैलाई नील-आर्मष्टङ्ग .?

जब,
जून बादलको भिड भित्र
पाइला मेट्दै गयो
तिमी भने फाटिन थालेछौ ।
उतै—–उता——–?????
कतै मातिएको त होइनौ ??
तर, बुझेको छु ।

ओऊ!
देखेऊ?
नियाली हेरत !
क्षितीज पूर्बी एथ्लान्सटिकको
बीचबाट घाम कुर्लदै छ।
जुन हतारीएर
पश्च्िचम महासागर
खस्नै लागेछ ।
जून – खस्छ।
घाम- आऊछ।
तिमी- अन्तर ध्यान हुन्छौ ।

फेरी,
रात, तिमी
आउनेछौ,
तेही मुद्रामा
तब भने, म सँग
जून हुने छैन…..।
सर्ग डडेर——-
निलो, रातो,पहेंलो हुँदो हो,
तिमी भने छट्पटाऊने छौ
नी–साशिने छौ……….।

तर,
म तेही हुनेछु
जहाँ भू-मध्य सागरको तट् मा
ति वाष्वीकरणहरुलाई नियाँली
रहेको हुनेछु………..//////
हो, ‘रात’ !
जस्लाई मैले तिम्रो निम्ती
रिम् – झिम् बर्षा ल्याउनु छ,
अनी,
अग्लो – अग्लो पहाडहरुमा
हीऊँ फुलाउनु छ…….////
तिमलाई हँसाउनु छ,

तिमी,
निष्पट् अँधेरो कीन नहोऊ …???
रात!
तिम्रो निम्ती >जून फूल्नेछ ।
> हीऊँ फूल्नेछ ।
> शीत झर्नेछ ।
> म हुनेछु ।